Senden sonrası.Evet çok acı veriyor fakat bu bir gerçek.Sen gittin.Hemde çok uzun zaman önce.Yıkıcıydı.Yakıcıydı.Ama geçiciydi.Sadece birkaç gün üzüldüm.Ağlamadım.Yalvarmadım tanrıya.Soranlara gitti dedim.Haftasına kalmadı yerine başkasını buldum.YALAN...YALAN...YALAN...
Senden sonra yaşayamadım ben.Nefes alamadım.Ağlamaktan gözlerimi açamadım.Tanrıya ya o ya ölüm diye yalvardım.Seni soranlara cevap veremedim ve onlardan koşarak kaçtım.Yerin dolmaz senin bende.Bir ailemi birde seni unutamam.
Uykuyu unuttum senden sonra.Çünkü uyursam seni görüyorum rüyamda ve uyanınca etkisi daha yıkıcı oluyor.
Mecnun oldum senden sonra.Herkese seni sordum.Dolaştım Ankara'nın bütün sokaklarını,caddelerini ve semtlerini.Her gece sabahladım sokağının başında.Her gece nöbet tuttum evinin kapısında.
Ve sen gittin.Giderken bana sadece 'kendine iyi bak' dedin.Ben konuşamadım senin karşında.Konuştun,suyunu içtin ve sonra gittin.Gidişin üç saniye sürdü.Peki ya benim buna alışmam? Ya seni unutmam?
Sen benim her şeyimdin.Ama şimdi yoksun.Ben sana kalem verdim kaderimi yani kaderimizi yaz dedim sen o kalemle kaderime ayrılık,gözlerime yaş,yüreğime hüznü yazdın.
Senden sonrası yok bende.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla