Senden Sonra Kalan Şiiri - Mesut Özdemir 3

Sen gittikten sonra dünya yerli yerinde kaldı ama ben sığamadım hiçbir yere. İnsan her şeye devam edebiliyor da kendine edemiyor bazen. Gülmeyi denedim, olmadı. Unutmayı denedim, daha çok hatırladım.

Herkes “iyi görünüyorsun” dedi, kimse “iyi misin?” diye sormadı. İyi görünmekle iyi olmak arasındaki farkı en çok ben öğrendim senden sonra. Çünkü insan en çok parçalandığında düzgün durmayı öğreniyor.

Geceler uzadı sonra. Uyku küstü bana. Gözlerimi kapattığımda ilk sen geliyorsun aklıma, açtığımda yokluğun. Aynı yerden iki kere kaybettim seni. Bir rüyada, bir gerçekte.

Adını anmamaya yemin ettim kendime defalarca. Her seferinde başka kelimelerden döndü dilim, yine sana çıktı. Bazı isimler dudakta değil, yürekte duruyor.

Beni yarım bıraktığını uzun süre kabul edemedim. “Belki döner” dedim, “belki anlar.” Sonra anladım ki insan bazen dönülmeyen bir yer oluyor başkasının hayatında.

Şimdi senden kalan birkaç eksik cümle, bir dolu suskunluk var içimde. Ne zaman güçlü olduğumu söylesem bir yerim senden sızlıyor. Çünkü ben gücü senden sonra öğrendim; dayanmakla sevmek arasındaki ince çizgide.

Eğer bir gün yolun bana düşerse, tanıyamazsın beni. Çünkü senin sevdiğin ben seninle kaldı. Ben burada biraz daha sessiz, biraz daha eksik yaşamayı öğrendim.

Ama şunu bil: Ben seni kötü anmadım hiç. Acıyla andım, özlemle andım, kendimden vazgeçerek andım. Çünkü insan herkesi affedebiliyor da bir tek kendini affetmekte zorlanıyor.

Ve eğer bir gün içine ansızın bir ağırlık çökerse, sebepsiz bir hüzün omzuna dokunursa, bil ki bir yerlerde ben hâlâ senden sonra kalan o eksik hâlimle yaşıyorum.