Senden Sonra İnan Hiç Gülmedi Yüzüm

SENDEN SONRA İNAN HİÇ GÜLMEDİ YÜZÜM

Senden sonra inan hiç gülmedi yüzüm,
Kendimi unuttum, adımı bile duymadım.
Bir rüzgâr geçti içimden, ismini fısıldadı,
Ne zaman unutsam, yine seni hatırladım.

Gözlerim akşam gibi çöktü anılara,
Hep bir eksik kaldım, yarım kaldım.
Sen gideli sabah olmadı buralarda,
Zaman durdu sanki, akmadı yıllarım.

Geceleri yastığa soruyorum seni,
O bile bıktı artık gözyaşlarımdan.
Bir şiir gibi yaşadım acını içimde,
Her dizesi sen, her kafiyesi hüsran.

Kapını çalmadım, adını anmadım belki,
Ama kalbim hâlâ orda, biliyorum.
İki harfli bir “git” boğazımda düğüm,
Bir tek kelimenle darmadağın oluyorum.

Aynalarda tanımıyorum kendimi artık,
Bir gölge gibiyim, yarı var yarı yok.
Senden sonra inan hiç gülmedi yüzüm,
Bir tebessüm bile doğmadı dudak.

Kalabalıklarda yalnızlığı öğrendim,
Sesin olmadan anlamı yok tüm şarkıların.
Her şey tamam da, sen eksiksin işte,
Sana benzeyen bir bakış bile yok insanların.

Geceyi delip geçen bir ah var içimde,
Duyar mısın? Belki rüyanda…
Ben seni susarak sevdim, bağırarak değil,
Sessizliğimle çağırdım seni her sabah.

Senden sonra inan hiç gülmedi yüzüm,
Hep sende kaldı çocuk yanım,
Bir şiir, bir şarkı, bir sitem…
Hepsi sen oldun, ben yoktum.

HAMİT ATAY