Seni sevdiğimde,
sorulara cevap aramıyordum
ama şimdi anlıyorum,
aşkın kendisi bir soruydu zaten
ve sen onun virgülle bölünmüş hâliydin.
Seninle konuşurken,
kelimeler değil de
aralarındaki boşluklar konuşuyordu.
Ve en çok o sessizlikleri sevdim
çünkü orada ne yalan vardı ne iddia.
Aşkta bir tür düşünce var mıydı?
Yoksa sadece düşüncesizliğin
en dürüst hâli mi?
Sana her dokunduğumda,
sanki kendi içimde başka bir ben’e
daha da yaklaşıyordum.
Sana yazdıklarımı
kendime göndermişim sanki.
Her satırda
hem seni hem beni çözmeye çalışmışım.
Ve hâlâ çözememişim.
Aşk, belki de
insanın kendini okumayı öğrenmesidir
senin gözlerinde değil,
bana nasıl baktığında neyi göremediğimde.
Şimdi sana kızgın değilim.
Çünkü sevgiyle dolu her kopuş
bir tür tamamlanmadır.
Ve senin gidişin,
benim içimde
daha derin bir sessizlik başlattı.
Ve o sessizlik,
bazen her kelimeden daha anlamlıdır.
Aşk
Kayıt Tarihi : 3.6.2025 15:51:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!