Senden Sonra Şiiri - Burhan Kırıcı

Bir ramazan cumartesi günüydü
Sen yoktun ve kırk üç yaşındaydın
Şimdi şafağı karanlık gözlerimin nehirleri taşkın
Bir çavlanın köpüğünden çürük kimyam
Gözlerimde duru gözlerin,
Ağrıyan her gün her yanım
Sen varken çiçekler açardı avuçlarımda,
Bir yanı leylak, bir yanı lavanta
Senden sonra nice yağmurlar ıslattı beni
Nice kelebekler rengini pencere camında bıraktı
Sen varken her sabah girerdi penceremden,
Gerindiğimiz ışık
Kimi sabah tutardı; burnumuzda yağmur
kötek yemiş toprak,
esmer, ucu kızarık fırın ekmeği
Yüzerdi İçimizde kar beyazı kuğu
Senden sonra duvağını açmadı kalbim
Oysa;
Sen bana herek ben ise güneşe gülümserdim

Senden sonra yüreğimde göç etti flamingolar,
Kaldı en yalnız sızılar
Parmak uçlarımda kirli gülüşler
Hangi saate baktıysam çok bitkin, okyanus kadar acı
Ve bütün resimlerinden gömüldü kokun
Yelkenlerimde birikmedi rüzgâr
hala kıyımda dalgalar durgun
Senden sonra kabuk tutmayan yaranın derdine vuruldum
Yasin dilenen dudaklarımdan hayaline tutundum
Karın üşüdüğü günde ben de ölümden ölüme sarındım
Her adım sonrası ünlemi infilak etti ağıtlarım
Sessizlik çöktü şehre, vuruldum oniki sessiz yerimde