Aynı mekanda iki kaçak vardı; biri sen, diğeri de ben. Gözlerini kaçırmakla kalmadın sadece, aynı havayı teneffüs etmek istemiyorum dercesine uzaklaştın benden. Aynı filmde iki yalnız ruhtuk biz, iki ayrı karedeydik. Ben deli bir sevdaya tutulmuştum sana dair, sen kaçaktın kendi içinde aşka karşı. Sonra çocuksuluğundan eser kalmamıştı, ben bir ateşin çevresinde yanmayı göze alan bir pervane gibi dolanıyordum peşinde. Elimde seni hatırlatacak bir fotoğraf bile yoktu. Ruhumda esen fırtınalardan bihaberdin. Biliyorum sen bana “kal” demeyecektin. Ne yapmalıydım; biri diyordu söyle sevdiğini diye, ne değişirdi söylesem? Senin için sefil bir hiçtim ben, oysa senin pervanen çoktu çevrende, şık takım elbiseler vardı, hayallerinde kim bilir neler saklıydı. Bir Türk filmi gibiydi sevdamız, klasik bir durum teorisi üzerine senaryosu yazılmış.... Sen her açıdan zengin kızdın, ben senin için bir hiç...
Kapı kapandı önce usulca, sesim varlığımı temsil etsin derken, ellerim bir poşetin içinde duran evraklara uzandı. Sonra sessizce giydim ayakkabılarımı, dokunsalar ağlayacaktım zaten, öylesine doluyken ayrılık üstüme üstüme geliyordu intikam almak istercesine. Kahretsin, aciz bir ruhla, topal bir sevdayla “Gitme kal” diyecek bir ses bekliyordum umutsuzca. Duyamayacaktım o sesi ben... Gitme desen, kalırdım yanında ve gemileri yakardım sevda limanına demirlemiş, işgal edilen yüreğimdeki esir sevdamı kurtarırdım tek başıma. Allah kahretsin, nasıl sevdim seni.
Duydum ki, sesim kalmış benden geriye, durgunlaşmış yüreğindeki o şen çocuk, susmuşsun gidişimin ardından... Kal demek geçti mi aklından? Yan desen yanmaz mıyım sandın da tutuldu dilin? Sevdin de, seni sevmiyorum derim diye i korktun sevdiğim. Söyler misin ben senin için neyim? Dur! Yorulma sen, biliyorum cevabı ben, koskoca bir hiçim yüreğinde... Her şeyimsin sen, ruhumda ve benliğimde...
Sensiz koskoca bir gün geçirdim, her anı yüreğime ateşli bir ok gibi saplanıp acı verdi bana. Duydum ki sen çoktan unutmuşsun beni, çınarda mağazalarda gezinmişsin. Kimseler sormamış beni, adresimin belli olduğu yerlerde ve kimseler farkında bile olmamış yokluğumdan... Kör müyüm, köreldim mi bilmiyorum. Yoruldum artık, senin ardında yıllardır koşmaktan, şehir şehir seni arayıp; yüreğimde sana verilmesi için yıllarca taşıdığım emanetin olan sevdayı taşımaktan, bitkin düştüm ama hala senin için yıkılmamak adına direniyorum bu zalim hayata... Keşke anlayabilseydin aşkımın derinliğini gözlerimden, sana söyleyemediğim her şeyi kalbimin uçurumlardan yankılandığı gibi duyabilseydin. Hislerin sıfırın altında eksilerdeyken, ben yüreğimdeki buz dağlarını sevdanın ateşiyle erittim sevgili.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta