Senden sonra. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Çektirdiğimiz fotoğraflar,çıkmamış,
Film yokmuş ki makinada.
Sabaha kadar uyumadılar,
Ayrılmadılar yanımızdan.

Çok güzeldi trenle yolculuk,
Oniki metre tarlatandan,
Juponuyla,
Gelinik te güzeldi...

En güzeli anne olmaktı.
Senden sonra büyüdüler.
Sen yaşlandın, ben de.

Önceleri güzeldin,
Şimdiyse aksi,
Belki de çocukmuş gibi,
Davranmalı sen gibilerine.
Zaman, zaman rastladık birbirimize...
Bir yerlerde,
Düğünlerde.

Sen inatçı, ben senden inatçı
Biri sana benziyor,
Biri bana.

Tanıdıkların çoğu öldü...
Ailede ise bir sen, bir de senin,
Bir küçüğün.
Ve o günlerden buruk,
Acı, anılar kaldı.

Şimdi Ankaradayım,
Anılarımın şehri burası,
İlk gözümün ağrısı,
Kısmet kimbilir nereye,
Nereye, nerde biter?
Bilinmez bu yolculuk.
Hava ılık, yaz kapıda.

Bu kış ölüler çok üşüdüler.
Ben, bilirsin sıcağı severim,
Bu yüzden ilk yazda ölmeliyim,
Senden önce olsa diyorum,
Bu sana belki de, son mektubum...

25/Nisan/2009/cumartesi/Ankara