Senden sonra Şiiri - Yunus Bursevi

Ab-ı hayatı, aşk şarabını içtim,
İçtim içtim de kendimden geçtim,
Sana değer feda bir ömür biçtim,
Senin için canımdan, kanımdan her şeyimden geçtim,
Seni görünce aşılmaz dağları aştım, bulutların üstünden uçtum,
Senden ayrılma, senden uzaklaşma korkusuyla tir tir titredim,
Akıldan, ustan, ecelden geçtim, azrailden kaçtım,
İlk günler öylesine sarhoştum ki,
Sana âşık olduğumu, yaşadığımı, kim olduğumu,
Ne yaptığımı bile fark edemedim/hep seni seyrettim,
Bir an olsun ayrılınca, uzaklaşınca senden;
Geçtim kendimden,
İşte o zaman aklım başıma geldi,
Ömrümde ilk defa, nevbaharında,
Bir güzele, güzeller şahına,
Gül-i ranaya, sana âşık olmuşum,
Dipsiz bir kuyuya, uçsuz bucaksız fezaya düşmüşüm,
Hayatta sen hariç her şeye küsmüşüm,
Sımsıcak iklimlerde hasretinle üşümüşüm,
Sopsoğuk diyarlarda, ayazlarda(erzurumda) bir gülüşünle yanıp kavrulmuşum,
Uzaklardan, Ankaralardan kopup gelmişim,
Bütün izinlerde yanına koşup ta bir yaz boyu,
On beş yılımı geçirdiğim Bursa’yı(ailemi) unutmuşum,
Aşkınla kanatlanmış, göklere adını yazmışım,
Ben Güneş batarken sıcak diyarlara göç etmek için;
Yârini-yarenini sessiz sedasız süzülen bekleyen bir kuşum.
Bir an için durup ta,
Yolunu gözlerken,
Kapılar kapanmadan,
Son kez bakarken,
Güneş batmadan,
Bekliyorum seni gurupta
Ne olur gel artık!
Kalmadı gözümde fer, tenimde ter,
Seni anlatmaya ne sözler ne de heceler yeter,
Düşerken(sızarken) gönlümden dilime(elime) bu mısralar,
Kendimi hep kafeste bildim,
Elimden başka bir şey gelmiyor,
N’olur gel artık; gül bu mecnuna,
Bu kan durmuyor,
Bu çağlayan bitmiyor, bu sızı dinmiyor.