Senden önce... Şiiri - Cafer Yılmaz

Ben hiç kimseyi sevmemişim...
Senden önce ne varsa, seninle silindi gitti beynimden.
Nerede doğdum? Nasıl büyüdüm?
Ve ben kimleri sevdim senden önce...
Hepsi artık çözümsüz bir bilmece...

Hiç kimseyi özlemedim bu kadar.
Adını andığımda sızlamadı burnum.
Göğüs kafesine hapsolmadı hiç, son aldığım nefesim.
Hiç buğulanmadı gözlerim senden önce.
Buğulanmış bir pencereyi silip elinin tersiyle
Sokaklara dalıp dalıp kaybolmadı gözlerim.

Ben senden önce hiç kimseyi sevmemişim.
Tırnaklarım törpülenmemiş duvarda.
Sabrımın kapıları zorlanmamış sonuna dek.
Acı çekerken de sevilebileceğini,
Üstelik belki de en kıymetlisinin de bu olacağını
Hiç ama hiç kimse kazımamış beynime.

Ben hiç kimsede sevmeyi sevmedim senden önce.
Dağlara yakışan karı, gelincik çiçeklerinde baharı,
Ve hiç sevmemişim
Önümde uçsuz bucaksız duran okyanusları.
Hiç kabullenmemişken rotasında sürükleyen rüzgarı
Bu kadar çabuk boyun eğip indirmemiştim yelkenlerimi.

Ben senden önce sevmemişim meğer.
Bir duvar gibi bilip, sırtımı hep geleceğe dayayıp
Geri adımlarla ilerlemişim
Gözlerimi attığım adımlardan ayırmadan.
Ben oysa senden önce
Hiç düzgün yürümeyi bilmemişim basamaklarda.

Şimdi senden öncesi yok...senden sonrası var.
Ve sensiz, yapayalnız yaşamak var bu aşkı.
Susmak var, konuşmamak var yine.
Tespih tespih çekmek var her günü
Her gün ölmek var yani geleceğin güne dek...

Ben hiç kimseyi sevmemişim senden önce.
Hiç kimseyi bu kadar...
Hiç kimse için ölmedim
Ve dirilmedim yeniden...
Ve....hiç kimsenin gözlerinde
Hiç bu kadar erimedim

03-01-2008