Senden Kalanlar... Şiiri - Yunus Akgün

Benim yaralarıma çok dokunuyorsun...
Lakin acıtmıyorsun nedense...
Gel diyorsun arkan sıra...
Sen de öğren her lahzasında hayatın...
Bir dua gibi işliyor gönlüme yazdıkların...
Bazen orta yerinde karanlıkların...
Buz tutan bir ateş sarıyor her yanımı...
Bazen Eylülde kırıntılarımı daha da çoğaltıyorsun...
Kabuğu soyulmuş ağaçlarımın...
Bazen köyümdeki Kızılgölde bıraktığım…
Kâğıttan gemilerim oluyorsun...
Anılarıma biraz daha hüzün ekliyorsun her yazdığında...
Lakin acıtmıyorsun nedense...
Tanımıyorsun bile beni...
Kim olduğumu bilmeden...
Ve hep yaralarıma vura vura...
Ve bütün hüzünlerime bir bir dokunup...
Durmadan beni anlatıyorsun...
Ve durmadan ben oluyorsun arkada bıraktıklarında...
Lakin acıtmıyorsun nedense...
Döndükçe geriye, kanıyor durmadan hatıralarım…
Yokluk zamanlarımı çalıyorsun…
İçimde küllenen yanardağlarımı…
Volkan olup patlatıyorsun mısralarında…
Bütün masumluklarımı ele veriyorsun…
Habire derinliklerime doğru iniyor…
Habire geçmişimdeki izleri çarpıyorsun yüzüme…
Lakin acıtmıyorsun nedense…
Killik yokuşunda gece yürüdüğüm…
Fener alayımın önünü kesiyorsun öğretmenim olup…
Dağ başını duman almış marşıyla…
Önümde yürüyorsun durmadan…
Eyüp’e okul yolunda çelme taktım diye…
Kulaklarımdan havaya kaldırıyorsun…
Kavgalarımızı ayırıp çağırarak yanına…
Kafamızı tokuşturuyorsun sıpalar diye diye…
Lakin acıtmıyorsun nedense…
Tavukları otlatmayıp sokakta oynadım diye…
Ters ters bakıyorsun bazen…
Sufi hislerle türküler söylüyorsun tarlada…
Tırpanı bir sağa bir sola savurup…
Alnından akan terleri siliyorsun gülümseyerek…
Ve bir bardak ayran getirin diye uzaktan bağıran…
Şakaklarına kır düşmüş babam oluyorsun…
Gecenin ayazında dığan katmerinin kokusuyla…
Haydi yavrularım tütün zamanı deyip…
Küçücük bedenimi hırpalıyorsun…
Ve tan yeri ağarana kadar belimiz yerde kalıyor…
Birlikte uyandırıyoruz güneşi…
Aynı söylediğin gibi…
Uykusuz ve yorgun gecelerin sabahında…
Üşümüş bedenimi sarmalayıp…
Haydi sen çay koy deyip beni azatlayan…
Annem oluyorsun…
Çok çalıştırıyor, çok yoruyorsun beni…
Lakin acıtmıyorsun nedense…
Biliyorum yaşamak zor zanaat…
Ben de figüranım bu oyunda
Hayallerimi de açığa vurup…
Avuntularımı büyütüyorsun…
Ve yazdıkça çıkmaz sokaklarda bırakıyorsun beni…
Geçmişimle ben yüzleşiyorum…
Suç ortağım sen oluyorsun…
İçimdekileri okudukça eziliyor bir yanım…
Ve yüreğimin yarısı göç ediyor ayrılık kervanıyla…
Sessiz çığlıklar atıyorum avazım çıktığı kadar…
Vuslat zamanı ne zaman bilmiyorum…
Beni terkeden kaderim oluyorsun…
Lakin acıtmıyorsun nedense…

29.04.2016/UYKUSUZ
KAHRAMANMARAŞ