Senden kalan seccaden!

Ne kalmıştı
Senden geriye kalan,
Düşündükçe seni ruhumu daraltan

İzlerinde
Hala soluk aldıran hatırların
Olmasaydı yaşamak ne kadar zordu

Sen
Vaktin tecelli edince

Sessiz
Bir şekilde secdenin
Ulviliğinde nefesini terk etmiştin

Dünyam kararmıştı,
Ruhum buharlaştı, kalbim
Ne kadar çok burukluğunu yaşadı

Lakin sen
Yoktun artık karşımda
Gönlüme nakış nakış işlediğin

Tüm
Şaheserinle sen ruhunun
Güzelliğini kalbime işlemiştin

Bir nisa
Bu kadar mı sevilirmiş

Bu kadar mı
Yokluğunun hasretiyle dertlenilir mi

Sen
O kadar müşfik
Ve o kadar sevgi doluydun ki

Nefes
Aldığın her mekânda
Bahar yeniden yaşanırdı

Hiç
Unutamıyorum
İlk günlerimizde çektiğimiz yokluğun
Hazanında senin himmetine gark olmasaydım

Ne kadar
Çok sararır solardım
Ve ne kadar çok nedamet duyardım

Ama sen
Asudeliğinle her mevsimde
Açan bir gül misali gönlümüzü fethettin

Senin mezarın
Ellerimle okşadığım toprağın
Olmasaydı ne kadar bedbin olurdum şimdi

Sana
Kavuşmak için
Ne kadar can atıyorum bir bilsen

Gecelerimin
Refakatiyle gözyaşlarımdan ıslanan
Senden kalan seccaden en değerli hazinemdir