Senden Kalan Şiiri - Mözgür Özbek

SENDEN KALAN

baharın yaza yazın kışa bıraktığı
bir kuru ayaz bir kaç solmuş yaprak
hıçkırıklarla dolu yaralı bir yürek
bir avuç gözyaşı senden bana kalan

bir kumardı hayatım yine ben kaybettim
vefasızlıklar içinde erim erim eridim
toz bulutu gibi mechule savruldum gittim
hüzün dert dolu fırtına senden kalan

öyle çok şey varki zamana bıraktığım
sol yanım ağlarken acı acı gülümserim
düşünme beni sen kahretme ben alışırım
tozlu paslı kirli bir duygu senden kalan

yüreğimi burkuyor karanlık dipsiz gece
hüzünlü bir bakış şimdi gözlerimde
yorgun hayatın bezginliği var üstümde
sabahlarıma sessiz feryadım senden kalan

bir yanda senin bir yanda hayatın oyunu
olunmaz bir sevda bağladı elimi kolumu
gönül sayfam yalan sözlerle sarardı soldu
sevda oyununda bir yenilgi senden kalan

gitmene katlanacak gücüm yoktu aslında
maziden ibaret senli sensiz ne varsa
sen doğardın yıldızlara her baktığımda
asılsız boş bir hayal senden kalan

senden kalan rüzgarin yüzümü yakması
o ayrılık vaktindeki sol yanımın sancısı
senden kalan ne bir resim nede bir anı
biraz acı biraz kırgınlık senden kalan

anladım bu bizim hikayemiz değilmiş
ne o tatlı sözler nede o edali gülüş
gerçeklere ihanet yalancı bir düş
sevdaya hain bir kurşun senden kalan

yoruldum artık kaybettim beni bende
bir tufan çöktü solan hayallerime
eski günlerimi anıp efkarlandım yine
hüzünlü acı bir hikaye senden kalan

maziye baktım gözlerim doldu yine
kendimi buluyorum artık mey şişelerinde
masamdaki acı mezemde boş kadehimde
efkarlı bir sarhoşluk senden bana kalan

yokluğunu yazacak hiç cesaretim olmadı
sen elinde hep varsaydın duygularımı
topladım yerden hayal kırıklarımı
eksik yarım bir elveda senden kalan

m.özgür özbek