Ben sevginin yalnızlığında yaşadım
Sevdim çok sevdim korkularıma yenildim
Canımdan can kopar gibiydi ayrılmak
Seni değil yüreğimi söktüm içimden
Ben koptum çığlık çığlığa
Dur durak bilmez gözyaşlarım
Beni suçlama can özüm, bana da kıydılar
Nasıl kıydınız çocukluğuma...
Çocukluğum ki; yıllar yılı
İz bıraktı geçmişteki yarınlarımda
Şimdi dün olan, eskiyen bütün yarınlarım
Geleceğimi, yüreğimi çocuksu sevinçlerimi
Ve yüreğimin aç sevgilerini çaldı benden
Ben bu yüzden çalamam hiçbir sevgiyi
Yenildim...yenildim...yenildim
Ve hala öylesine aç ve öylesine muhtaçken
Sevmeye sevilmeye
Bu ne benim suçum nede senin...
Hadi! ..bulun çocukluğumun,
Çocuk yüreğimin katillerini
Ağlama yüreğim ağlama benim için! ...
Koptu elimi sımsıkı tutan el...
Ve etrafımda gittikçe daralan çember
Hoşçakal sevdiğim, umudum, herşeyim
Aşktan da üstün demiştim bu sevdanın adına
Dönülmez yollardayım şimdi ben
Bir varmış bir yokmuş
Bir masalmış sonu gelmeyen
Arama beni yeşermem artık yaprak kopmuş dalından...
Hoşçakal deli sevdam hoşçakal...
Ödünç almıştım gülmeyi öğrenmek için seni
Seninle gülümsemek te güzeldi şimdi ağlamakta...
Sen yürek yangınım
Sen umutsuzluktan doğan küllerim...
Savur beni kendimi bilemeyecek kadar dağılayım...
Hoşçakal sevdiceğim hoşçakal
Bırak dağınık kalayım
Sevgiye hasret yaşamaktansa
Sevgisizlikten tükeneyim
Aşktan da üstün bu sevginin adı
Hoşçakal
Yüreğin yüreğimin üstünde öylece veda edeyim...
Ama senden gittiğimi söyleme bana
Bunu hiç bilmeyeyim...
Kayıt Tarihi : 27.5.2009 23:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
OFfff Ki, Ne OFfff...
Bu nasıl bir yürek sesidir... Bu ne derin bir SEVDADIR...
İşte Sevdanın rengi... İşte sevdanın resmi...
İşte yürek... işte cesaret... Bunu herkes kabul etmez/edemez fakat sevgi; gerektiğinde gidebilmektir! Şiirde bunun enn güzel örneği resmedilmekte... Bilemeyiz, bu denli severken uzak kalmasının mecburiyetini fakat bunu göze alabilmek; ancak bu derece sevmekle mümkündür... Severken ayrılmak... Bu mecburiyet, bu çetin ayrılık öyle anlatılmış, öyle tasvir edilmiş, öyle hissettirilmiş ki; okurken içine gömülüyorsunuz; yaşıyorsunuz adeta bu azabı, çığlık çığlığa...
Ve... Bir söz ki; bütün bu acıların fefkinde: 'SENDEN GİTTİĞİMİ SÖYLEME BANA'.../
Bende, hayranlık uyandıran bu yüreğe, candan teşekkürler...
Metanet Yazıcı
İnsan işte... İstemeden, içinde bin parçaya bölünerek 'vedalaşabiliyor', aşktan da üstün tuttuğu ile...
Duygu ve hüzün yüklü dizelerdi Leyla Hanım... Tebriklerimle...
TÜM YORUMLAR (17)