Senden Geriye Kalan Şiiri - Gürkan Çelik 2

Gitmiş olman gerçeğiyle kaçıncı sabah uyanıyorum bilmiyorum
Zamanın artık sayılamayan yerindeyim
Ne günlerin adını anmak istiyorum, ne de gecelerin tarihini
Çünkü her şey, senin yokluğuna doğru bükülüyor

Dışarıda insanlar gülüyor, yürüyüş yapıyor, kahvelerini yudumluyor
Oysa ben
Ben hâlâ oradayım
Senin son kez sustuğun yerde
Bir şey söylemeden çekip gittiğin o anın içinde asılıyım.

Garip bir şey bu
Gidenin adım sesi değil
Kalanın iç sesi çınlıyor hep
Senin ayak izlerin yok ama benim içimde yankılanan adımların hâlâ durmadı
Sanki her gün, her gece
Sen bir yere gitmiyor da, içimde daha derine çekiliyorsun

Ben seni zamanla unutacağımı sandım
Ama zaman beni sana daha çok benzetti
Gözlerim senin yokluğuna alıştı belki ama kalbim, senin olmadığın bir ritme hâlâ ayak uyduramıyor
Bazen aynaya bakıyorum
Yüzüm yerli yerinde
Ama içimde bir şey, her geçen gün daha eksik.

Sana ne anlatmak isterdim bilmiyorum
Zaten sana hiçbir zaman tam anlamıyla konuşamadım
Sadece içimle çarpışarak sustum
Ve sustuğum her cümle, şimdi yankılanıyor burada
Bu yalnızlığın içinde, senin yerin öyle belirgin ki
Kimse oraya yaklaşamıyor
Yaklaşsa bile, senin olmadığını fark edince geri çekiliyor
Bütün bir şehir susuyor, senin adını duyduğunda

Hatıralar
Ne tuhaf şeyler
Bir tebessüm kadar hafif
Bir bıçak kadar keskin
Sana dair her şeyi zihnimde defalarca katladım.
Kırışmasınlar diye değil
Dağılmasınlar diye
Çünkü seni içimde düzenli tutmazsam
Parçaların her yere dağılacakmış gibi hissediyorum

Sesin
Bir tek onu unutmaktan korkuyorum
Gülüşünü, gözlerini, yürüyüşünü belki bir gün bulanıklaştırır hafıza
Ama sesin
Sadece senin olabilecek bir tınıydı o
Kulağımın içinde bir yer var, orada hâlâ fısıldıyorsun gibi
Belki de deliliğin kenarında dolaşmaktır bu
Ama ne fark eder?
Aklımı yitirmem değil, seni yitirmem korkunç olan

Özlemek
Bazen içini kıra kıra büyüyen bir sessizlik
Bazen oturduğun bir koltukta hâlâ sana yer ayırmak
Bazen, herkesin ortasında seni çağırmadan beklemek
Beklemek dedim ya
Belki de senin hiçbir zaman dönmeyeceğini bilerek
Yine de dönmeni istemek en çok orada koyuyor insana

Kendime bile söyleyemediğim şeyleri sana fısıldadım zihnimde
Uyandığım her sabah, adını anmadan eksik kalıyorum
Uyuyamadığım her gece, sana rastlamadan eksiliyorum
Ve biliyor musun, bu eksilmek bile seninle dolu
Sen bile bilmiyorsun, senden ne kadar fazla kaldığını bende

Şimdi burada
Bu içimde kabaran cümlelerle seni yokluğunda yaşarken
Hiçbir yere yazamayacağım kadar kırığım
Sadece kendime söylüyorum seni
Çünkü artık herkes susuyor adını duyunca
Ve ben
Ben seni hâlâ içimden konuşuyorum
Çünkü başka türlü yaşayamıyorum