Senden Birşeyler Kalmalıydı

İmkansızlık bulutları dolaşıyor üstümde
Sürüklüyor sana
Suskunluğum yağıyor sırılsıklam gözlerime
Bir matemdir düşe kalka taşıyorum
En çok geceleri üşüyorum
En çok hayalini kurarken
Senden birşeyler kalmalıydı

Yitik şarkılara kaçıncı esir oluşum
Dinmek bilmezmi kıyamet çığlığım?
Siyah bir duvarmışsın gibi,
Ne yana kaçsam sana çarpıyorum
Sen koydun beni bu hücreye
Ebediyen, asırlar önce
Pişmanlığım suskunluğum karşımda
Güçsüz ve yalnızım
Bir aldanış olduğunu bilmezdim
Nasıl bilebilirdim ki?
Çünkü,
Senden başka herkeze kör, sağır, dilsizdim
Ürkek kollarımla kime sarılabilirdim?
Sen unuttun beni sahipsizdim

Belkide bulmalıyım seni
Belkide suskunluğun hüküm sürdüğü ücra bir yerde
Uzak bakışlarınla söyle kurtuluş nerede?
Kainat gözlerinin ufacık bir yerindemi?
Yoksa toprağın derinliklerindemi?
Söyle nerede?

Soğuk karartılardan bıkıp,
Bir aydınlık anımsasam sen oluyorum
Bir bahar bir çiçek hatırlasamda
Bir uğultu yada bir sessizlik duysam
Yine ben oluyorum
Aralanıyor kapılarım dönüyorum
Sefil, aciz, zavallı
Buz gibi donup kalıyorum
En çok geceleri ağlıyorum
En çok nefret ederken

Mutluluk, güzel şarkılar
Sevinç gözyaşları kalacak değildi ya
Hayalini verebilirdin en fazla
Ağıtlar, çığlıklar söyletebilirdin
Gözlerinde kurumuştum
İstesen yakabilirdin
Ne kalacaktı ya?
Tabiki asılsız korkular
Tabiki bilinmeyen derin kuytular
Tabiki sarhoş uykular
Peki ya bunlar olmasaydı
Nasıl sevebilirdim seni?
Senden birşeyler kalmalıydı...