Senden Bilirim I.

Koca bir şehir bir otobüsün arka koltuğunda yavaş yavaş anlamını yitiriyorsa,
Denizin mavisi gittikçe matlaşıyorsa düşlerimde
ve martı çığlıkları cılızlaşıyorsa gün geçtikçe,
Tenha bir sokağın köhnemiş evlerinin çatısından eserkenki; rüzgarın ıslığı
ve gecenin karanlığını aydınlatırken bir kadının gözbebekleri ay misali,
sesinin en kısığı kapı gıcırtısına dahi yenik düşüyorsa
Ve korkuyorsam; kalabalıklara inat yanlızlıktan;
Senden bilirim

Bir sigaranın dumanı soluk soluk kirletiyorsa;
bir zaman nefesinle can bulan ciğerlerimi
ve her solukta bir umut sürgüne mahkum oluyorsa düşlerimden
ve tebessümlere değilde, hüzünlü bakışlara sevk ediyorsa;
ufku gözlerin olan hayallerim kabuslara dönüşüyorsa,
senden bilirim

Yazamaıyorsa kalem,
buruşturulup atılıyorsa kağıt,
kelam kasvet, kalbin her atışı ayrı bir ağıt oluyorsa,
Bir şair artık şiir yazamıyorsa,
Kırkında bir adam öksüz bir çocuğa dönüşüyorsa her gece
ve masum bir kadın bir çocuğu avutmak zorunda kalıyorsa
Ve sükut ateşten bir bulut olup çöküyorsa baharlarımın üzerine
ve artık kifayeti yoksa kafiyelerin,
uykusu yoksa gecelerin
ve anlamı yoksa hecelerin.
İlhamı yoksa kalemimin
senden bilirim…