Senden ayrılmak ölümle boğuşmaktır

Denize bakan buğulu cama yazdım
Senden ayrılmak dünyadan ayrılmaktır
İstanbul un koynunda sabaha uyandık
Senden ayrılmak ölümle boğuşmaktır

Hiçbir bedenle bu kadar bütünleşmedim
Hiç bu kadar inci(nmedim)
Zamanın yelkovanı çirkin burnunu kaldırıp durdu
Derin(liğimizmiş meğer şeytani şehvet
Göz kırptı ölen ruhumuza
Ne diye verdin elmayı madem atacaktın cennetinden

Hani hayatın anlamını sormuştun ya
Buldum, kaybettim.

Şimdi oturup öfke kusuyorum zamana
Kelimelerin çekilmiş kılıç darbesiyle ölüm uykusuna yatacağım
Sabah güneşiyle hayata devam edeceğim neresinde kaldığımı bilmediğim yerden
Bir başka DERİN denizlere dalıp başka İNCİler arayacağım
Bulmaktan vazgeçsem de

Kırk yıllık İZ bıraktın bir aylık serüvende
Şimdi sil diyorsun buhranı derinliğinle
Ölüme en yakın yüzüne sil bakalım sorabilecek mi?
Öpülesi ellerini özledim bir çırpıda nasıl tükettin z(b) eni?