Sendeleyen Bir Şiir İçin

kök aradım...

ilk önce kavakların sesi kesildi
sonra kamışların,
daha sonra kurbağaların
toparladı elini, yüzünü pencereler
gecenin altında bir kent
kalabalık ışıklardan ayaklarını
geniş minderlere uzandı odalar
açtıkça açtı bağrını divanlar
ki al yanaklı bir kuğu zaman
yayıldıkça yayıldı koynuna ay ışığı

içeride zaman sukünetli bir göl
ve hep unutmamanın ipi
sarkıyordu kuğudan göl içine
salındı, salındı, salındı
göl ve her şey
ben kök arıyordum
gece de kendi nabzını yokluyordu
ağzına geniş bir ayna tutarak

bir tren sesi irkildi
sonra damar
matlaştı o usturaya benzeyen
tüm raylar

uzak bir istasyonda
uzak bir yoldan
uzak bir yolcu indi

ovuşturup gözlerini tüm intiharlardan
toparladı elini ayağını balkon
çünkü ölüme sarkmak gibi bir şeydi
petunyalar için dışarıda her şey

tülbentler, tülbentler, tülbentler
kederli oyalarla örülmüş
sıkıca bağlamak için tekrar
umudu değil, başımı aradım ilk önce

dolaplarda ezikliğin birikintisi
kör buluşmalardan
kimliksiz ve kimsesiz bekleyişler
arasında başımın
yargıyla gerilmiş sureti

köşe kapmaca oynanmış fundalıklardan kalma
diken yırtığı bir sicil dolapların yüzü

toprak, toprak, toprak
dedi sonra her şey zamana
bu biraz masanın kaleme,
kalemin kağıda
kağıdın sonra tekrar dönüp
masaya anımsa!
anımsa!
biz de bir zaman bir ağaçtık demesi kadar
ve kaygan muşambanın üzerinde
sendeleyen bir şiirin biraz kök araması

içeride asılı asılı asılı kaldı
kısacık bir asıl
ve bulutlu saçları için bir kadının
niçin güneş aradığı

dışarda ise upuzun bir kim bilir...