Sendeki Ben Şiiri - Maide Özgüç

Koca bir gürültüydü
Zamanın üzerine kapaklanan
Altında kaldı o an yaşanıyor olan

Çölde kum fırtınasına yakalanan
Bedeviydi kalp feryatlarım.
Nereye kaçsam varmıyor
Nereye gitsem bulmuyordu...

Sen billur köşkün en kırılgan ışığı
Gönül hanemin kristal yıldızı
Her şeyin düzen ve tartımıydın evrende.
Öyle bir nüanstın gözlerimin ferinde
Kalp gözüm senin ekseninde
Yörüngeye yerleşir
Görmeyen gözüm senin ışığınla titreşir
Karanlıklara aydınlık diye yerleşir
Koca bir sevdaydı başımda eğleşir...

Gitmez, kaybolmaz bir şeydi enginde
Sevda denilen şey sen demekti bende.
Ah gözlerinin karasına hapsolup da
Hayatın yolunu şaşırdığım sevdalı
Görmüyor musun yüreğime düşen ayazı?
Soğuk vuruyor iliklerime baştan aşağı.
Ellerim üşüyor, bedenim soğukta
Bir nar-ı aşk dolanır yürek kapılarımda
Yükselen alev har-ı alev formunda
Buz tutuyor, don vuruyor kıyılarıma
Sen olmazsan yanımda…

Isınacak ruhum çıksan ortaya
Olmaz sevdiceğim bir çare bul umutsuzluğa
Yar deyip sarmaz isen kollarını bana
Kaçtığım şey dönüşüyor tuzağa
Sen olmazsan pusulamın ucunda…
Kaybolurum çöldeki kuytuda…

Ah ayarında kendimi bulduğum
Nedir benim yapmayı unuttuğum
Çifte kilitler assan da koynuna
Bir çilingir yeter kilitleri kırmaya
Sendeki beni görebilseydin suda
Bakardın yansıyan yakamoza…
Sen yansırdın öylece suda
Şaşardın, sende olmayana…