Sende yanmışım… Şiiri - Süleyman Düzgünoğlu

Sende yanmışım…
Sığmaz kabına büyük bebeğim,
Uğraşma boşuna bent tutmaz suyu,
Gökyüzü kadar özgür olmalı,
Kanat sesleri inletmeli seni.
Mutluyken gülüşünü izlemeli,
Gözlerine bakmalı,
Ellerinden tutmalı.
Sana akmasını görmelisin.
Ayak parmaklarından saç teline sevmelisin.
Sevmelisin ki, çiçek açsın yüreğinde,
Kokusunu duyabilesin kızmızı güllerinin.
Benim güzel bebeğim.
Gidişlerini de gördüm gelişlerinide,
Arafta duydum ayak seslerini.
Kaybolan geçmişini.
Kırıklar dolu her bir parçanda,
Özlemişsin sende adam gibi seveni.
Çün ki sen hep adam gibi sevdin karşındakilerini.
Gidişlerini, gelişlerini.
Korkar olmuşsun asfalt yollardan,
Dikenlere basa basa gelmişsin,
Kanadın takılmış çalılıklara,
Tutmamış kimse ellerinden.
Gecenin siyahı kadar ıssız kalmışsın.
Yorgun düşmüşsün beklerken hıçkırıklarla dolu sabahı.
Hayran herkes sana, dıştan bakışına,
Kim bilebilirki küllerinden yeniden doğuşuna,
Kendi göbeğini kendi kesişine,
Kalabalıkta yapayanlız kalışına,
Çocuksu ruhunda neler saklayışına.
Benim güzel bebeğim.
Ortak yanlızlıklarımız çok seninle,
Kırıklarımız aynı yerde,
Aynı tende,
Aynı bende.
Seni bana, beni sana anlatırken kurduğum her cümlede,
Aynı ruhta, aynı bedende,
Ve senin sayende,
Sana gelişim, sende kalışım, sende yanmışım.