Gel, değmeyelim artık biz gül tenine aşkın
Mahzenlerim de acıdan şaraplar yıllanmış.
Gel, çıkalım içimizin demli karanlığından
Köhne yuvasın da yürek aşktan da usanmış.
Yok vermeye bir tek Ümit, değmezdi kendime
Geçen zaman harcanmış ki cümlelerim yorgun.
Geçtiğim yer de dökülmüş, kaldığım gönül de
Mührü gibi basılmış o ayrılık sözünün.
Gel, atılmış şu nefese o Rahşan’ı solan
Gözlerin akislerini bileyen gölgeye gel.
Nehirleri kesecek ırmakların da yüzün
Şahadetine sabrın; saç, baş yolunda gel.
Ey! Edeb-i garibin mabud'una geçmeyen
Sine-i canda sönmüş ateşlerime yar!
Ey! Kan da pelt olmuş dilhun, aşkı zir eden
Düş, kumlarıma çölün; sende yan, sende yan.
Kayıt Tarihi : 14.4.2014 22:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!