Sende Üşüyor musun? Şiiri - Rasim Yılmaz

Sevdamın gurbetinde ben, sılasında sen
Yokluğuna hüküm giyen yanımla
Boşluğuna düşüyorum hayatın
Sana hasret kalan canımla

Avazım düşüyor bu kentte
Ayazda kalmış
Bir garip çocuk gibi ruhum şimdilerde

Yüreğimin gurbetini acıta acıta
Soğuk bir su değiyor sanki tenime
Sonra kibrit çakıyor
Senden uzak kalan kaderime

Cemalin değince yüzümdeki çukura
Kirpiklerime kırağı düşüyor, saçlarıma kar
Parmak uçlarım üşüyor
her dokunduğumda yokluğuna

Ruhum cebelleşiyor dili kırık kelimelerimle
Duymuyorsun beni
Bilmiyorsun yoksul feryadımdaki seni

Dilimde titreyen nağmelerimle
Senden yana tüm kelimeler kuruyor boğazımda
Şimdi sevdana oruç tutarak
Susturuyorum tüm hecelerimi

Kuşandım bütün hüzünlerimi
Ve mühürledim dilimi
Sendeki beni konuştur diye

Susmaktır/ya hani aşkın dili
ben sustum sevgili...
Ve sustuğum kadar
üşüyorum seni
senli sensiz gurbetimde
Ya sen sevgili
ya sen
…

23 Kasım 2012