Sende Unuttum Şiiri - Abdullah Kaymaz

Solmuş bir aynanın loş ışıltısydı bu sevda,
Can alan şiirlerin ahı gömülmüş deltasında,
Mutluluk değil, hüzün vardı gözyaşımda,
Sil baştan başlamışken hayata, silgimi sende unuttum.
Geçmeyen geçmişimin bitmeyen nefesiydin,
Unutulmayan Edebiyatımın en anlamlı sözleriydin,
Yokluğunla boğuşurken, dökülen saçlarımı gizleyen fesiydin,
İlmeği boynuma takmışken, ruhumu sende unuttum.
Ben sana ağlarken, aşkına ağlamış Yunus Emre,
Mevlam ilhamı vermiş Şems-i Tebriziye,
Umut verip gidenler girer mi ki cennete,
Beddualara tutulmuşken, dualarımı sende unuttum.
Sen benim dualarımın en güzel bil-mukabelesiydin,
Ağzı bozuk kalbimin bitmeyen nacizanesiydin,
Şiirlerimin Fasl-ı Aşk kokan sözleriydin,
Sonbahara bürünmüşken, baharımı sende unuttum.
Ömrümün son demlerinde yüreğimden sensizlik akıyor,
Sensiz yaşanmz diyordum ama sensiz de ölünmüyor,
Yazsam olmuyor, sussam sözlerim boğazımı parçalıyor,
Ayrılıklar çarşısına girmişken, mutluluğumu sende unuttum.
Avaz avaz çıkmak isteyen sözlerimin sükutuydun,
Buruklaşmış gülüşümün acıyla gülen mutluluğuydun,
Gittiğin gün seni gömerken ben ölmüşüm,
Bedenim toprak olmuşken, Nefesimi sende unuttum.
İster geri gel, ister Kader de bu ayrılığa,
Ben senden geçemedim lakin, havale ettim seni mevlama,
Acıya boyadın ömrümü, yaptığın kalır mı yanına?
Yeni bir hayata adım atmışken, Sol yanımı sende unuttum.