Dar zamanlar bunlar, kendimize sımsıkı sarılıp, nefes almaya çalıştığımız…
Her nefes alışta yutkunup, içimize attığımız iç acıyışlarımızdır bunlar.
Ters düz olmuş bir hayatın son dönemecinde, başımızı çevirip, geçmişten medet umma çabalarıdır…
Hiçbir çırpınışın kar etmediği, gittikçe daralan bir yalnızlıkla, kendi kuytularımızda üstüne toprak attığımız, çırpındıkça battığımız ölüme yüz sürmüş varlığımızla yegane olma çabamızdır…
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
