Sende Kalan Yanlarım Nerde

Dar zamanlar bunlar, kendimize sımsıkı sarılıp, nefes almaya çalıştığımız…
Her nefes alışta yutkunup, içimize attığımız iç acıyışlarımızdır bunlar.

Ters düz olmuş bir hayatın son dönemecinde, başımızı çevirip, geçmişten medet umma çabalarıdır…

Hiçbir çırpınışın kar etmediği, gittikçe daralan bir yalnızlıkla, kendi kuytularımızda üstüne toprak attığımız, çırpındıkça battığımız ölüme yüz sürmüş varlığımızla yegane olma çabamızdır…

Dar zamanlar bunlar, aşkın girdaplarında nefessiz kaldığımız, düşünceler zindanında ebedi mahkum olduğumuz ve hoyratça başka kalplere savrulduğumuz …

Kimsesiz zamanlar bunlar,

Kimsesiz, yapayalnız son demini yaşar gibi hayatın ve silip her bir anıyı tek tek yüreğimizden kapanmak içimizdeki kuytulara…

Oysa, vedalar olacaktır hayatta, hiç ummadığımız zamanda bırakıp gidenler. Kalanlar olacak elbet arkamızda, kalıp gözyaşı dökenler…

Gitmeler ve sonrasında uğurlamak sessizce giden ve asla dönmeyecek olan yüreği.

Kabullenmek yeni bir iç çekişle onsuz zamanları
Kabullenmek hasretin yükünü
Kabullenmek terk edilmişliğin soğuk yüzünü…

Tökezler bazen umutlar yarı yolda,
Çünkü yola birlikte çıkılanlar yoktur artık yanımızda...
Kimseler duymadan biriktirilen pişmanlıklar
Ve gözlerde,
Geçip giden yılların pişmanlığıyla umarsızca akan gözyaşları…
Üzerimize çöken yılların yorgunluğu ile
Bir kez daha sineye çekilir o veda anı…

Her veda yeni bir başlangıçtır oysa, kanatları ödünç alınmış bit umutla yeniden yükselmektir mutluluğun arşına…Her kaçış yeniden varoluştur kendi içimizde

Her şeyi kabullendim…

Sensiz zamanları, hasretin yükünü, terk edilmişliğin soğuk yüzünü, o dar zamanlarda sensiz nefes almayı...

Ama kabullenip öğrenemedim
Yüreğimin eksilen yanıyla yaşamayı…

Söyle sevgili,
Söyle!
Her veda edişinde sende kalan yanlarım nerde?

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI