Sende Gülemeyesin Şiiri - Mehmet Özyol

Sana beddua var her gün dilimde
Ömrünce bir kere gülemeyesin
Kanlı aksın gözyaşların seninde
Ara mutluluğu bulamayasın

Halinden anlayan yârin olmasın
Mutluluk güneşin bir gün doğmasın
Yaşadıkça derdin çilen dolmasın
Ömrünce bir kere gülemeyesin

Evlatların karşı gelsin yüzüne
Saygı duymasınlar bir tek sözüne
Acı dertler otursun da özüne
Şen şad olup bir gün gülemeyesin

Gece gündüz her gün yan beni ara
Benim sevgim seni yaksın kapkara
Kerem etsin çıkartsın da dağlara
Evine yurduna dönemeyesin

Ben canımdan sevdim sen çekip gittin
Söyle ne yaptım ki beni terk ettin
Sen benim gözümde gönlümde bittin
Yaktın beni mutlu olamayasın

Hep hayal kurmuştuk yuva kurmaya
Evlenip te mesut mutlu olmaya
Sen diyordun hakkımız var gülmeye
Sen ağlattın sende gülemeyesin

Sen ÖZYOL, un dünyasını kararttın
Hoyratsın dererken kırdın sararttın
Yaktın sevdan ile her gün ağlattın
Sende ömür boyu gülemeyesin
Bir gün olsun mutlu olamayasın