Sende Gördüm Şiiri - Naime Özeren

"Canım Anneme”

Sende gördüm
Bizi gurbete uğurlarken
Gözlerine hapsettiğin pınarları
Her şeye, herkese öylesine cömertken
‘Ya vazgeçersek gitmekten’ diye
Sevgini yüreğinde saklamayı…

Sende gördüm
Onca selde, fırtınada, depremde
Dalları kırılıp incinen
Yaprakları dökülen çınarlarca
Dimdik ayakta durmayı…
Ağustosta titreyip, zemheride yanmayı
İçin için çağlayıp, sevdiğini vefa ile anmayı
Dağlarına kar düştüğünde
İnadına, dirençle Kardelen olmayı…

Sende gördüm
Her ala şafakta
Hadi bir kez daha diyerek
Tekrar, Güneşi Uyandırmayı…

***

Saçtığın tohumlarca umut ektin de
Uçsuz bucaksız yalnızlıklar biçtin
Ahir ömründe, bu mu olmalıydı ödülün?
Sen de ki “Kader” Ciğerim Annem,
De ki KADER…
Aslında ben adını koydum da
Dilim nasıl söyler?
Ne gelebildik çokça yanına
Ne geldin sen de
Bu da mı kader?...

Yaşanmamış yaşamında
Sessiz çığlıklara asılı kaldı sesin
Artık her yarım kalmış gülüşte
Her boyun büküşte
Her yaralı öyküdesin Can parem
Yüreğimin en el değmemiş
En talan edilmemiş köşesinde…
Hani işte o sen köşesi var ya
O Sen Köşesi…
Gizli gizli kanar, aklıma her düştüğünde
Gittiğin günden beri
Düşman oldum Ekimlere…

Naime ÖZEREN