Sende Git Şiiri - Murat Gevrek

Bana kan bulaştı gülüm
Ellerime ayaklarıma kan bulaştı
Ölesiye sessiz
Yalnız ve çaresiz
Bu ömür seninle burada bitiyor
Ölüm kokuyor sokaklar
Ellerim kan
Azrail mesaide
Çaresizlik büyürken avuçlarımda
Ben tükeniyorum
“sende git”
Ne benimle yaşaya bilirsin
Nede dudaklarımdan kustuğum
Kin ve nefret sözcükleriyle
Bence –hiç durma-
Sende git
Gömüldüğünde gözlerim
Gecelerin zifiri karanlığına
Ölüm kokuyor tüm şehir
Sen yoksun ya yanımda
Ölüm kokuyor
Kan damlıyor avuçlarıma
Mermiler dadanırken avuçlarıma
Yüreğim kapanıyor yaşama
Anlamıyorum –gel gelende-
Benim yerimde olda sen anla
Her şey yalan
Sevdiğim değer verdiğim her kez
Biliyorum sıra sende
Durma sende git

İşte tam böyle bir gündü
Kaçıncı ölmemdi
Bilmiyorum
Hava puslu gözlerin maviydi
Gökyüzü gibi gülerdi
İşte tam böyle bir gündü
İnsanlar mutluydu gülümsüyordu
Bir ben kaldım yapayalnız
Zifiri karanlığın ortasında
Sustum
Sustu içimdeki çocuk
Saatlerde sustuk
Tam böyle bir gündü
Böyle bir gece
Öldü içimdeki çocuk
Seninle öldü
Sen öldün
O öldü
İnsanlar gülüyordu
Bense ağlıyorum
Ölüyorum

Kim bilir;
Ne günler yaşayacağız daha
Kim bilir;
Kaç gün daha öleceğim
İnsanlar gülerken ben tükeneceğim
Dürt bakalım Azrail’e
Sor bakalım
Unuttu galiba
Ne zaman alacak bu canı
Bilmiyorum anlamıyorum
Yapayalnız kaldım
Ölemiyorum
Durup durup birde sen öl deme
Sevmedim
Sevemedim
Sevmeyeceğim
Yeminler olsun
Yalnızca seni sevdim
Yalnızca seni seveceğim
İçtiğim tütüne yeminler olsun
Hadi şimdi
“sende git”