Güvercinlerle dost soğuk görünmez bir heykel olmak vardı şimdi
Doğrulara despot umut olmasaydı engel günahlar benimdi
Çıkarmadım sesimi muzip sokağa gücenmesin diye poyraz
Alamazdım gölgemi garip korkağa bir nebze gülseydi pervaz
Felçli balkonların evlatlık kızı gibi sardı bembeyaz elyaf
Tozlanmış camların git ve kal arası kadardı gördüğü âraf
Boynu bağlı köpeğin ağzında meşe sandığı kırık kuru dal
Güneş doğana değin rayihasına kandığı sadece hayal
Çamların kozalağa âhkâm sattığı vakitlerde eskir ismin
Olan olur toprağa, okşamaz gururu seherde, etmez teskin
Sevme de bil, bitmez bu senbahar mevsimi gelse geçse zemheri
Yeşil değil, mehtap alır ancak derdimi gün ışığı taciri
Kayıt Tarihi : 1.11.2013 13:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!