Sena'ya Şiiri - Barış Kasap

Bir sen çağırdın beni uzaklardan
Buluştuk sokağımızın köşesinde
Sessiz ve loştu yine akşamüstü.

Anlık bir kavuşma
Kısa bir özgürlüktü belki de
Ölümün varlığını o an unutmuştum
Barışmıştım sanki kendimle.

Sena, ölüm kısa geliyor bana
Anlatamadım kimseye
Çünkü hepsi esir olmuş
Birkaç yalan gerçeğe.

Biliyorsun, güneş şimdi gidecek
O ayrılmadan biz ayrılalım sokağımızdan
Son kez dokunalım birbirimize
Yalana inat, insanlara inat, dokunalım.

Sonranın belirsizliğine bırakalım kendimizi
Dinlemeden hiç kimseyi
Unutalım gerçekleri
Nerede olduğumuzu

Unutalım her şeyi
Birbirimizi bile unutalım
Hiç tanışmamışız gibi
Ama insanlara inat
Son kez dokunalım Sena, dokunalım.

Çünkü dokunmadığın yerler acıdı hep.
Dokun da inandır beni
Dokun da gülümset
Ölüme inat gülümset.