Sen Zambak Kokulum Şiiri - Duygu Özüişçi

Seni dinlerken kanatlanır kalbimin hüzünleri.
Gün batarken gözlerindeki gölgeyi görürüm;
Hüzünlerime eş olan.
Sonra doğar saçlarında o kimsenin bilmediği güneş.
Koklarım avuçlarımda gözlerine benzeyen gülleri,
Yaz ateşi gibi yakar doğduğum memleketi.
Gönlümden ne zaman “unutmak” geçse;
Bir saç teli okşamasıyla,
Seni toplarım eskilerden; dalgın, seni özleyen öpücüklerle.
Seni açarım penceremin yerine gökyüzüne;
Avuçlarımda olman ne güzel…
Sorarım rüyalarıma en çaresiz halimle “Nerde? ” diye.
Varsın yıldızlar söylemesin gelip geçtiğin yolları,
Ruhum bulur dudaklarının nerede olduğunu.