Sen zamanda tükenirken!

Neyleyim
Ki artık cihanı sarmış kâbus
Yeryüzü alafranga zilletine makûs

Hüccet
Çekildi, efratlar şimdi hapis
Pranga şenliğinde cahiliye sinede seyis

Arzın
Her kabaresinde bir çığlık var
Taş, toprak, zerre taaccüple ona bakar

İnleyen
Analar, parçalanan şu çocuklar
Toprağın altında kalan hayâdan uzaklaşanlar

Yetti
Artık behey gafil durma silkelen
Kapat gözlerini, yut dilini taaccüp et o halini

Zerreyi
Hakikattedir, var oluş hengâmeni
Ne zaman okuyacaksın sen kendi seyir halini

Ne derler
Kaygısını at kurtarmayacak bir bak
Seni sana bırakmayacak edebinden çok soyutlayacak

Tapındığın
Enen nefsinle baş başa bırakacak
Galuyu, belayı o zaman sana kim anlatacak yaşatacak

Sabiydin
Filizlendin, emanet hükmündeydin
Mükellefiyetin ne demek olduğunu çocukken öğrendin

Gördüğüne
Heveslensin, rekabete hemen girdin
Zevklerin için tefekkürü öteledin, sen neyi bilirdin

Geldin
Ve şimdi zaman seni senden alıyor
An sana hiç bir şey anlatmıyor aidiyetini hatırlatıyor

Vakit çok
Yaklaşıyor, hücreler hilkatle eriyor
Ölüm namütenahi bir nasihat için şimdi seni anlatıyor