Sen Yuvam Dediğim Bir Fırtınaydın

La nuit où tu es parti, j’ai saigné entre les draps comme un poème que personne n’a lu.

Gittiğin gece, kimsenin okumadığı bir şiir gibi çarşafların arasında kanadım.

كنتُ أرتدي سروالاً داخليًا مزركشًا حينها، كأنني أؤمن أننا سنبدأ من جديد.

O gece fırfırlı iç çamaşırımı giymiştim; sanki yeniden başlayacağımıza inanır gibi.

Me quedé sentada en el coche que nunca fue nuestro, oliendo a gasolina y mentiras.

Asla bize ait olmayan o arabanın arka koltuğunda oturakaldım; benzin ve veda kokuyordu.

Sesim çatallaştı seni her affedişimde,
bir kadının son yırtılışı gibiydi o "tamam"lar.
Sen hiç duymadın ama, ben her susuşumda biraz daha öldüm.
Tırnaklarımı battaniyeye geçirerek kendime tutundum.
Sonrası mı?
Geceleri pencereleri açık bıraktım, belki kokun girer diye,
ama gelen hep aynıydı:
Boğazıma dizilen eski bir panik atak.

Mi hai lasciata a metà di un sogno dove ti stavo scegliendo ancora.

Beni bir rüyanın ortasında bıraktın, seni yine seçiyordum orada.

You were the kind of storm I called "home",
even when it shattered all the windows in me.
Sen “yuvam” dediğim bir fırtınaydın,
bütün camlarımı tuzla buz etsen bile.