Sen yüce bir kadınsın Şiiri - Yılmaz Gün ...

Seni gördüğüm ilk gün
Anladım boşluktaydın
Sevgiyi bulmak için
Büyük bir yarıştaydın

Yalandan gülücükler
Saçıyordun etrafa
Mutluluğa sevgiye
Hasretsin bu dünyada

Gülmen yetersiz geldi
Kandıramadın beni
Mutsuzluğunu senin
Gözlerin ele verdi

Okudum geçmişini
Gözünün karasında
Ne acılar saklıdır
O kalbinin tahtında

Gözlerini kapatıp
Hatırla geçmişini
Zorlayıpta verdiler
Sevmediğine seni

Kaderimdir diyerek
Boyun eğdin katlandın
Sevgiyi umutları
Geçmişinde bıraktın

Hor gördüler ilk günden
Yanlızlığa attılar
Birgün sevgi veripte
Derdini sormadılar

Saçını süpürge ettin
Kıymet bilmeyenlere
Sevgiden anlamayanların
Düşmüştün ellerine

Yaptığın iğilikler
Hiç birgün görülmedi
Saçların okşanıpta
Sevgi gösterilmedi

Bir hizmetçi gibiydin
Kendi evinde hergün
Her sabah kalkışında
Yeni dertleri gördün

Mutluluk oyununu
Bunca sene oynadın
Yanında olanları
Hep kendin gibi sandın

Yinede bunca sene
Mutsuzlukla savaştın
Bir gün severler diye
Tüm çabanla uğraştın

Sen yüce bir kadınsın
Önünde eğilecek
Sana çektirenlerde
Elbet bir bir çekecek

Elbet birgün onlarda
Anlayacak suçunu
İnşallah geç olmazda
Bulursun mutluluğu

Sen farklı yaratılmış
Sevgiyle yoğrulmuşsun
Bunca sene sevgisiz
Ortamda boğulmuşsun

İşte senin hayatın
Bu satırlarda saklı
Bunda senin sçun yok
Senle olanlar farklı

Nasıl bir yaşantıki
Kanım dondu üşüdüm
Hala ayakta nasıl
Kaldığını düşündüm

Titredi ellerim
Yazarken satırları
Nasıl öderler bilmem
Sana yapılanları

Son kağıdı ıslattım
Yazarken yaşlarımla
Daha yazamam artık
Sakın bana darılma

Bir terazi kurupta
Seni onları tarttım
Son satırı yazıpta
Kalemi kırıp attım