Sen Yoktun Yine Şiiri - Batuhan Eren

Günler güz yaprakları gibi dökülürken ayaklarımın dibine,
Üşümüş çocuğun ateşi beklediği gibi
Geçen her gecenin ardından,
Senin aydınlığını bekledim çaresizce.
Sen yoktun o gecenin ayaz kokan karanlığında.

Binlerce adım attım,
Ve binlerce kez baktım o el ele gezdiğimiz yerlere,
Seninle oturduğumuz her köşenin kaldırımlarına...
Her sokağı her yolu ezberledim.
Mazimiz kokuyordu bu şehrin kaldırımları.
Sen yoktun.

Hani ilk öpüştüğümüz o soğuk parke taşları varya,
Oturdum şekerini kaybetmiş çocuklar gibi.
Beni bana verecek bir sen düşledim.
Sense yoktun bu boş şehrin sokaklarında.

Sokaklar üzerime geliyordu.
Her bir hayalini taa içimde hissederken,
Beni bu çıkmaz sokaklardan kurtaracak el aradım.
Bağırdım çağırdım sokaklarda
Sen yoktun el uzatacak bu karanlık şehirde..

Haykırdım beni yalnızlığa iten bu güce.
Nerden buluyordu bu kudreti.
Bir ses bekledi,bir soluk avuttum kendimi korkumdan:
Fısılıdadım karanlığa sesim yalnız çıkmayacak diye.
Sen yoktun bile sesime ses verecek...

Yorgun düşmüştü bu beden seni aramaktan.
Uzattım her gece bu bedeni karanlığın kucağına.
Sabah olsun diye kapattım gözlerimi.olmadı.
Her gece sesini duydum bu karanlıkta.
Gelen sensin diye umutlandım her seste
Onlar beni duymak istiyordu bense seni
Sen yoktun sabahı görmek için her uyanışımda.

Bir tek yaş bile akmadı gözlerimden
Bu yaşları sana sakladım
Kimse duymasın diye içime akıttım.
Ama sen yoktun.
Söyleyemezdimde zaten bu bekleyişimi,
Anlatamazdım acı çaresizlimin öyküsünü.
Vurdum kendimi sahile sığınacak bir liman aradım,
Anlattım martılara,dalgalara.
Martılar alay etti benimle, güldüler
Yaslanacak bir omuz aradım.
Sığındım dalgalara
Dalgalar dövdü hislerimi,inanmadılar bana
Söyleyemedim kimseye
Sığındım kuytu bir limana
Demir atmama izin vermediler.
İçime sapladı her şey bir hançer gibi yalnızlığımı
Mendil tutacak bir el,Sığınacak bir liman,
Başımı yaslayacağım bir omuz aradım.

Ama sen yoktun...