Sen Yoktun O Zamanlar Şiiri - Ozan Çağlar

Sen Yoktun O zamanlar…
Kara kaplı günlerdi,
soğuktu, üşüyordum.
Soğuktan değil,
korkudan üşüyordu sancılarım.
Herkes oradaydı,
Sen yoktun...
Köşebaşları feryat figan,
Kahveler bombalanıyordu.
Müjgan teyze ıslatıp ekmeği sütle,
Kediye veriyordu.
Cehennem ayazı vurduğunda,
Hem Müjgan teyze,
hem kedi ölüyordu.

Sen yoktun o zamanlar,
Aşk yoktu…
Aşağıki sokakta beklerdim,
bir savaştan arta kalan
yarım yamalak hayatları.
Bütün tanıdıklarım
Kayboluyordu birer birer
Yitiyordu zamanın kara deliğinde..
Eriyip giderken koca hayatlar,
Ben köşe başında sessizce ağlıyordum…
Bu yüzdendi, gözümden inen nehirler,
Bu yüzdendi dudağımın büzülmesi,
Ve bu tarihten kaldı,
Çatık kaşım,
Hüzünlü gözlerim…

Sen yoktun o zamanlar,
Aşk yoktu…
Herkes korkuyordu,
Zamansız, kuralsız inen bombalardan,
Herkes ölüyordu…
Ayaklarımı serin sulara sokamıyordum,
Kan rengine dönüyordu sular,
Kirletiyordum…
Üşüyordum, hırkama parkama rağmen,
Zira kan ıslatıyordu üstümü,
Üzerime yağan kan!
“Kanılsıklam” dı her tarafım.
Üşüyordum…
O zamanlar yaşadım ben ilk sancımı.
Dudağımın patlaması,
Gözlerimin morarması,
ilk o zamanlardı…
Her gece sabahlara kadar
Özür dilerdim;
Kendimden, geçmişimden
ve geleceğimden.
Herkesin babası endişelenirdi,
Benim annem.
Zaten beklemekten başka bir şeyde
Yapmazdı babamı…

Dedim ya; Sen de yoktun o zamanlar,
Aşk’da yoktu…
Eli silah tutan herkes,
Kadın, erkek, çoluk çocuk,
İç savaşta boğuluyor,
Ahmet Amca, kardeşine kurşun yağdırıyordu.
Kimse ne olduğunu bilmezken,
Karmaşa ve kargaşa büyüyor,
Sokaklar yaşanmaz oluyordu.
Başını sağa çevirsen elma,
Sola çevirsen armutken,
Yukarı baktığında balyoz iniyor,
Aşağı baktığında toprak fışkırıyordu kinini…
Duvarlar sadece mahkemelere şahitlik etmez!
Çok yazılar yazılmıştır onlara,
Çok ülke kurtarılmıştır, cümlelerde…
Kimi zaman hedef, kimi zamansa,
Siperdi, gencecik gövdelere…
Düşünen / düşünmeyen,
Korkan / korkmayan,
Kaçan, savaşan herkes;
Eylül rüzgarıyla savrulurken birer birer
Darağaçları ağzına kadar doluyor,
Bir toplum çığlık çığlığa feryat ediyordu…
Yıllar geçip giderken vapur telaşında,
Bir tek duvarlar kaldı geriye,
Birde annelerin sancılı feryatları.
Bilmem kaç kalp ağrısı vardır,
Kaç yangın sönmüştür,
Bağrı yanık anaların sinesinde.
Şimdi kör-topal yaşanan
vuruk hayatlara takılı kalıyor gözlerim.
Bir savaştan arta kalan hayatlara…
Bundandır benim sert duruşum,
Ondandır her kapı çalınışında
Sevdiklerimi kaybetme korkusu,
Ve hep bu yüzdendir
Ürkek bakışlarım…

Bilmezsin o halleri Ay can…
Sen yoktun o zamanlar.
Bildiğim herkes içerdeydi,
Bir ben dışarıdaydım,
Bir sen yoktun o zamanlar…

Ozan Çağlar
04/01/2011