Sen Yoktun / Bihaber Şiiri - Engin Badem

Devrilmiş bir günün ardından
Sırtında beyaz mintanıyla.
Ağzında efkârına verem cigarasıyla,
Ankara’da,isimsiz bir caddede,
Türküler söylüyordum.
Yoldaşım neonlar puslu bu akşam.
Gözlük camımda sildikçe lekeleşen buğu.
Heyy gözlerimdeki denizin hırçın kuğusu.
Yine seni aradım.Sen yoktun!
Onca balçık hatıraların, tek düzeliğinde.
Kuğulu parka hazin düşüyordu.
Uçarı bakışlar sulara yalnızlığı resmediyordu.
Tunalı Hilmi’de ihanet!
Tunalı Hilmi’de İsyan!
Gözyaşımda ben gerçektim,
Sen ise yalan!
Oysa bilmiyordun sen.
Gönül zulamın en hüzzam yerinde titreyendin.
Oysa bilmiyordun sen.
Ben hep seninleydim ama sen benden bihaberdin.

Dilimde aynı buruk ezgi,
Yıldızsız bir gece yarısı düştüm yollara,
Seni aradım,sen yoktun...
Zulmetin,ziyasız kara nârında,
Işıklar seni özledi,sen yoktun!
Yağmura gebeydi esmer bulutlar,
Sana sancılandı ama sen yoktun!
İşgal edildi; yüzümün her coğrafyası,
Sol yanımda bir mitralyöz yarası.
Sürünerek geçtim geçit vermez menzilleri,
Senden bir iz aradım.Sen yoktun!

Demirden bir ruh bende ki
Taşa çaldım faydasız...
Öyle bir cemal ki sende ki
Hayal ettim hayal bende faydasız.
Bir deli kısrağım,
Toynağımda kan,yelemde rüzgar.
Yürek közüme bassam fayda verir mi kar?
Islanmış yanağımda,
Nöbet tutar ölüm,
Umutlar intiharda,umutlar bin beter.
Anlasana be iki gözüm,
Gözün benden bihaber...

Adımlar ağır,
Gece beni dinlemede.
Gece hoyrat göğsünden,
Sensizliği emzirmede.
Ey ruhumun hey olası,
Ey yürek dağlarımda gezen ceylan.
Çıkıp ta gelsene; avutulmuş şu sancıdan.
Ankara’da isimsiz bir caddedeyim,
Üstümde beyaz mintanım.
Dilimde aynı buruk ezgi.
Hep seni bekledim.Sen yoktun!
Gelişin bayramıydı kaldırımların,
Rengiydi yıldızların,
Sesiydi suskun ahuzarların.
Gelişin sevinciydi hüzne müptela bakışların.
Gel! Ayışığım,
Vurgun bakışım.
Gel! Benim gözyaşım.Gel...!

Üstüme seni örtsün zemheri,
Kor ateşlerde yansın ruhum.
Belki de adını sen koymalıydım,umudun.
Ama sen yoktun.
Yıldızlar vardı gözlük camımda.
Yıldızlar ince ve narin.
Ağır adımlar,ağır nefes alış,
Bekli de bu kendimden kaçış.
Şimdi susuyorum,yalnızlık kör kuytularda.
Şimdi ağlıyorum denizler kirpik uçlarımda.
Ve gün doğuyor,kuğular çoktan yakalanmış.
Ben gidiyorum, gökyüzü kınalanmış.
Gidiyorum;
Özlem atkısını boynuma sararak
Şimdi gidiyorum;
Ben bir beni alarak.
Sorma işte; bilirsin ki uğrunda bir benim nefer,
Ben hep sendeyim ama sen benden bihaber.