Sen Yoktun Ben Üşürken Şiiri - Edip Yeşil

sen üşürken;
biz çıplak tenimizle
baş başa kaldık.
üşümesin diye umutların,
üşümesin diye fidelerin.

sevmelerinin yalnızlığında;
yüreğimizi, bağrımızı açtık,
son damlasını verdik
sevgimizin.

açlığında, yoksulluğunda,
zulmün karşısında dimdik durduk;
hiçbir kaygıya
yer vermedi yüreğimiz.
demir parmaklıların ardında,
çığlıklar birer yıldıza dönüşüyordu,
sen ağladığında…
kana bulandı gökyüzü!
beyaz, kana/kırmızıya
bıraktı acılarını…

ve sen çoksun!
kalabalıksın,
büyüksün,
ama,
ama kalabalıklar içinde
bir o kadar yalnız ve suskun…

sen susarken sokaklar,
yalnızlığına kalabalık,
suskunluğuna slogan oldu,
şiir oldu.
durmadan şarkılar söylendi.
acılarının duvarlarında yankılandı,
suskunluğuna haykırılan şiirler, şarkılar, sloganlar…
yaranın acıdığı yerdeydik hep.
yani anlayacağın
dip noktasında hayatın.
sıfırında…
acının acıdığı yerde,
seninle, senin için
ama,
sen yoktun ben/biz üşürken…