Sen Yoktun Anne Şiiri - Vedat Telhan

Yamalı gülüşler arasından ayıkladığım çocukluğumun gözyaşları var hala yanaklarımda,
Büyümeye çalışıyordum içimi titreten hüzünler biriktirirken sol yanımda ki boşlukta,
Sen yoktun, ben kendime yetmeyecek kadar çocuktum anne,
Kimsesiz düşler kuruyordum yetimhanenin yetim gecelerinde,
Adresi belirsiz mektuplar yazıyordum sana, ama cennetin adresini bilmiyordum,
Babamda yoktu biliyor musun anne? Ama ben seni ve babamı her gece çok özlüyordum,
Her sabah pencereden okula giden çocukları izliyordum, yanlarında anneleri oluyordu,
Sırtlarında çantaları, gözlerinde umutları vardı, ve yüzleri gülüyordu,
Kuşlar konuyordu sonra pencereme, onları ellerimle besliyordum,
Onlarında yavruları vardı çünkü, biliyordum,

Sen yoktun, ben kendime yetmeyecek kadar çocuktum anne, ve çok üşüyordum,
Mevsim hep kıştı, dört duvar arasında kırık bir ranzada uyuyordum,
Eski, siyah beyaz bir resmin vardı, önce bakıp biraz ağlıyordum, sonra baş ucuma koyuyordum,
İçi boş hayallerden kuleler yapıyordum, sonra tekrar yıkıyordum,
Bahçeye çıkıyordum ara sıra, güzel kokulu çiçekler topluyordum, anneler günü yaklaşıyordu,
Sen yoktun, ben kendime yetmeyecek kadar çocuktum anne, ve çok üşüyordum,
Babamda yoktu biliyor musun anne? Ama ben seni ve babamı her gece çok özlüyordum,

Zaman hızla geçiyordu, ben büyümeyi ve kimsesizliği öğrenmeye çalışıyordum,
Kırık dökük bir geleceğe ilerlerken bu kimsesizler sokağında,
Ben sadece büyüdüğümü sanıyordum, ama annesiz büyüyemezki çocuklar,
Hep çocuk kalırlar, bilmiyordum,

Şimdi ne zaman annesinin elini tutmuş bir çocuk görsem, kocaman bir çocuk oluyorum,
Ve yanaklarımda yamalı gülüşler arasından ayıkladığım çocukluğumun gözyaşlarını saklıyorum,
Geçen yıllar beni büyütmeye yetmedi, bu saatten sonrada yetmez biliyorum,
Ve sen yine yoksun, ben hala seni her düşündüğümde kendime yetmeyecek kadar çocuk oluyorum,
Ve babamda yok biliyor musun anne? ama ben hala her gece seni ve babamı çok özlüyorum…