Sen Yoktun Ama Vardın Şiiri - Şakir Kocabey

Uykumdan uyandım az önce,
Sersemledim!
Karşımda!
Karşımda bir çift gözü görünce...
Rûyâsın sandım!
Kadehlere merhaba deyince...
Küsmüştüm oysa ben her şeye,
Tâki!
Tâki nefesini bende hissedince...
Bak!
Bak yine o tebessüm yüzünde...
Mey damağımda sen misâli,
Damarlarımda adın gezinince,
Dura kaldım sensizliğinde öylece...
Aşk ulu orta serilince,
Serzenişlere dahi aldırmaksızın,
El uzatıyor her yanın...
Kanasada her yanın...
Bulutlar kırılıyor sonra,
Kan ağlıyor sanki gökyüzü,
Toprak emiyor geride kalanları,
İçine atıyor anlaşılan yer yüzü...
Şimdi uyandım!
Gözümü ovaladım!
Perdeyi araladım!
Sokaklar ıslak!
Tuhaf bir kış sabahı...
Sen yoktun ama vardın...
Gülüşün hâlâ...
Gülüşün hâlâ yağmur sonrası bir gökkuşağı...