Sen Yoktun Şiiri - Ayhan Akdogan

Sen yoktun...
Bir rüzgar sesiyle uyandım
Ellerim titrek gözlerim yorgun
Başımı ellerimin arasına aldım
Seni düşledim aciz karanlığımda

Sen yoktun…
Bir kapı gıcırtısına,bir ayak sesine hasret kaldım
Alt tarafı gitmiştin oysa,alt tarafı biçare kalmıştım
Sigaram sönmüyor,oda beni içine çekiyor ben dumanı
Ne gece gündüze kavuşuyor,ne de güneş güzel batmıyor

Sen yoktun…
Oturdum Moloz’un bir taşına denize değil yüreğimi taşlıyorum
Ufukta kızıl grup öyle hüzünlü batıyor ki adını bağıra bağıra
Dalgalar kayaları öyle dövüyor yalnızlığımı paylaşır gibi
Yokluğuna ben değil alem isyan ediyordu

Sen yoktun…
Hani bir yolum vardı sonunu gördüğüm
Hani bir hayatım vardı hayal penceresinden baktığım
Seni koymuştum hayatımın en güzel çağında en güzel yerine
Ama sen gittin,yani beni benden alıp gittin

Sen yoktun…
Sen yoktun ki ben güle küstüm
Yara aldım,kanadım,yere düştüm…
İşte sonunda kalktım ve güneşi gördüm tüm güzelliğiyle
Sen yoktun ve ben sensizliğe,sessizliğe alıştım

AYHAN AKDOĞAN

30.11.2007