Sen Yoktun Şiiri - Alaaddin Emre

sen yoktun
sana kurşunkalemler açtım
bana beni çizdin gözünle
bir gemi batıyorken
kaçarken dalgalar denizden
kıyıda yangın
ağlamaklı bir firar
siyah mürekkebe diye
batırdın bana
niye neden
hangi dala uzatsam elimi
acı bir zeytin
gökyüzü senin olsun
artık incinen göğsümü incelttim
bir kurşuna vermeye heveslendim
sen yokken sende olan beni
bir ayrıkotuna benzeyen
ellerimi kestim kanadı mavi

suskunluklarda gördüm
ipinden vazgeçen çıtalı uçurtma
kayboldu uzaklarda
bilmiyorum ben
ne zamandan beri kördüm

sahici sevmeler olurdu
yanyana gelseydik belki
düşlerimizi yazıp
hüznü törpülerdik
soluksuz bıraktın beni
artık yıldızlar sana kalsın

bakarsan bulacaksın
seni betimleyen bir sözcük
kulağımda yanağımda
olsa olsa bir hata
gözüme bıraktığın öpücük
çoşkuyla akıp giderdi
bilinmeyen boşluğa sürahi
pıtrak kıskançlığımda
yaralarıma bak ondur
inan bir daha sürgün gelmeyeceğim
iyileşen yerlerime
sen yine de ben uçup gitmeden
masalsı bir dokunuş kondur

bakışıyla duruşuyla sabit
bir kalem oysa
nedir ki bir kalem
bıraktığı çıkmayan bir leke
bir de gizli izden başka

gülüp oynamıyorsam
çekiyorsam acımı
dengesi bozulan bir cambaz
nasıl düşüyorsa ipten düşlerinde
ben de öyle düşüyor düşünüyorum
içimdeki bahçenin içine
neler sığmazdı oysa
eski çağlardan kalma
günebakan
mısır
tohum
ne varsa

gel dedi bir terzi
sana
acı yamamayı öğreteceğim

ben bir beyaz buluta değecektim
boş ver dedi yasakçı
ben olmasam onca kalabalıkta
yüreğin ağzından çıkacaktı

sabah baktım ki
gökyüzünü çalmışlar
bir vefat ilanı verelim artık
kaç gün mü çıkacak
bana mı sordunuz
yaşarken kaç kez ölündüyse
o kadar
siz saymayı bilmezsiniz
çünkü yoktunuz