Sen Yoktun Şiiri - İsmet Zeren

Sen yoktun
Sevdamız bende büyüdü
Şenlendi anılarla yuvamız yalancıktan
Isınmadı bir daha
Yatağımız odamız
Üşüdüm
Üşümeden aşkımız
Sen yoktun

Sen yoktun
Çaldı kapımızı yanlızlık
Bacamız sönüverdi soğuktan
Rüzgar penceremize dokundu
Karanlık çöktü odalara bir bir
Hüzün siniverdi yuvamızın her köşesine
Direndim
Gücüm yettiğince
Sen yoktun

Sen yoktun
Geliverdi ölüm sessizce
Bir yudum su istedim son kez
Son kez andım adını
Kapıya takıldı gözlerim
Gelmedin
Anladım ki
Sen yoksun