Sen Yoktun Şiiri - Nevzat Güney

Sen yoktun ,ben yoktum
Kimsesizdi kediler, boştu koltuklar yalnız trenlerde
Neşesi kaçmıştı uçurtma uçuran çocukların
Ellerinde ipi kalmıştı sadece,
Gökyüzü de yoktu
Kuru kalabalıklarda tek başına kalmış bir çocuktu düşlerim
Öyle ürkek, öyle yönünü yitirmiş
Tanıdık bir yüz kollayan
Sen yoktun, ben yoktum
Tanıdık bir sevda aradım
Dar kaldırımlarımda ıslak sokakların
Sıcak bir gülümseme aradım geçen yüzlerde
Sen yoktun,
Mevsim sonbahardı
Sararan yapraklar düşüyordu bahtıma
Üşüdüm, ellerimi tutacak bir el aradım
Sen yoktun
Ben de yoktum zaten