Sen Yoktun Şiiri - Mustafa Arslan Australia

Kırık kanatlı bir yürek dökümüne rastlayınca koptu bütün bağlar.
Umut zincirlerini kıran bu hikaye, ruhu azad ederken kör düğümlere tutsak savurmaktan sakınmadı acizce ötelercesine.
Zamanlara mekanlara sığmıyorken
Korlanmış sözler, içine hapsi reva görüldü, dumanıyla nefessiz ciğerlere
yavaş yavaş küle dönüşmeye.

Kibrin yüksek rakımlı mesafesine kurban edildi yüce duygular.

Hiçbir beklenti karşılayamazken beklentisiz anlama tebessümünü,
Dergahından kapıyı çarpan darma dağınık yoksunluk rüzgarına teslim edildi infazı makbul görülerek.

Ne bir ahım olur ne zafım kalır kapısı taştan mekanların kafes yumaklarında.
Kırık kanatlı bir hikayeden düşmüşüm geriye, çalmışım kapıyı uzatmışken elimde çırpınan serçenin serzenişleriyle.
Sen beklerken eşiğin gölgesinde,
Sen yoktun.
Sen boylu boyunca serpilmiş, postlara bürünmüş, hilale gölge düşürmüş, varlığı unutkan fikirlere gömülmüş, senn... yoktun.
Çöle kıyı olmaya mecal taşıdım asrın en eski asrından gelirken,
Çiçekler filizlenmiş imkanı doğmayan topraklarda. Renginde sen gördüm, ıslak gözlerime derman diye yüz sürdüm incitmeden sevgi ile nuruna.
Serpilmeye yeltendim kokusuna,
Kırık hikayeden dökülen bin parça ağıt değdi derdimin dermansızlığına.
Söylemek geldim dinlemek derdim bir sohbetlik demine niyetlenipte asırlardan koptum yürüdüm düştüm kapıya, Açan sendin, Sennn... yoktun.

Belki kördün, belkide seyran içinde gülistan yatağına nasırsız keyif sürendin. Kırık kanatlara seslendin uçuşun diye, ama o hikayede sennn yoktun.

Ben düşlerimi şiirden izledim,
öyküsünde kah uçuştum kah ateşe düştüm. Yüreğin çığlıklarına şarkı oldum, her notaya bin çiçek ektim
Ruhuma üflenen yerinden üfledim yeşermeye yüztutsun niyazım özlemiyle.

Sınırı yok sayılan boşlukta divane buldum, semaha durdum, dönüp koştum yoruldum hayf oldum, bulmaya yol doğruldum,
tozlarla savruldum,
incinen yerimden vuruldum
dönüp baktım, Sennn yoktun.

Ben seni değil, kırık öykünün dökümünde kayboldum, umut vardıda orda, senn yoktun.

29.11.23