Sen yoktun Şiiri - Gürsel Pal

Yine mahsun gece,
Dar ağacında umut,
Dilim de bir ağıt, sessizce.
Kaç gün batırdım,
Kaç geceyi sabaha bağladım?
Kaç kez sevmeyi denedim?
Sevemedim, kalakaldım öylesine
Sensizce.
...........
Şimdi kara bulutlar var üzerimde.
Zemheri bir ayazda bedenim,
Yüreğim senin har ateşinde.
Çıkmazlardayım,
Leyla'nın, Mecnu'nu.
Şirinin, Ferhat'ı.
Aslının Keremiyim ben.
İşte öylesine bir derdi umman da yürek sızım.
Zaman en acımasız katiliyken ömrümün,
Ben ömrüme hala sen katıyorum.
Sen beni öldürürken,
Ben seni yaşatıyorum.

Senden kalan ömrün kırıntılarını yaşıyorum can yaram.
Zaman kısıtlı, zaman katili ömrümün.
Umutlar kayıp yüreğim de,
Ümitler yok artık zihnim de.
Ben gecelerin katiliyim,
Gecelerse benim.
Aldırmıyorum artık bu kısır döngüye.
Yoksun...
Yokluğunun kaçıncı yılı?
Kaç mevsim geçti üzerimden?
Kaç gün, kaç saat, kaç dakika?
Her saniye öldürdü zaman beni
Sen yoktun...
............
Yoktun...
Bekledim mevsimler ce,
Son baharlar,
Kışlar geçti.
İlk baharlar,
Yazlar geçti.
Her mevsim de üşüdü yüreğim,
Buz tuttu boş kalmış ellerim.
Sonunda bir kötü hastalıkla tanıştı bu bedenim,
Sen yoktun...

Çok acılar çektim seninle ben,
Her tarafım delik deşik iğne izi,
En son evresindeyken adı sen olan hastalığımın,
Sen vardın daima;
Ama sen yoktun.
...........
Cenneti de gördüm,
Cehennemi de.
Yaşadım bu hayatı,
Yaşadım hep seninle.
Umutları doğurdum,
Öldürdüm içimde.
Sen benim can yaram,
Can yarım.
Çekip gideceğim bir gün senden,
Haber vermeden
Habersizce.

Gürsel Pal