Sen Yoktun Şiiri - Mehmet Zeki İçer

Acımasızca akıp duruyordu zaman..!
Ölüme meydan okurcasına son sürat ve fütursuzca..
Geçen her mevsim senden bir parça daha alıp götürürken, bende kalan yanlarına sıkı sıkı sarılmakla avuturdum kendimi..!
Günler kurumuş yapraklar gibi birer birer dökülürken tepemden ben geceler boyu karanlığa dikip gözlerimi senin aydınlığını beklerdim..
Ama sen yoktun..!
Önünden geçtiğim evlerin duvarları birer birer yıkılırken üzerime, her bir hücremin acısını ta yüreğimde hisseder, 
beni enkazın altından çekip alacak ellerini arardım..
Ve sen yine yoktun..!
Seni aramaktan yorgun düşmüş bedenimi karanlığın kucağına sererdim her gece..
Uykunun beni çekip almasını isterdim bedenimden..
Olmadı, sığamadım gecelere..!
Kaç kere sabahı ettim gözlerimi kapamadan bilemezsin..
Kaç gece sokaklardaki ayak seslerine irkildim gelen sensindir diye..
Sen yoktun..!
Her yağmurla birlikte hüzün de yağdı bu kentin üzerine..
Bulutlar hasretin habercisiydi sanki ..!
Beni ıslatan yağmur olmadı hiçbir zaman, senin özlemindi beni sırılsıklam yapan..
Her mevsim bir başka ıslatırdı beni..
Ve hayat merhaba dedi bir kez daha, kara kışlara inat..
Yepyeni bir baharla gelmez dediğim göçmen kuşların dönüşünü gördüm yeniden, yılların ardından.. 
Ama sen yine yoktun..!
Her istasyonu evim, her otogarı mekanım bildi dostlarım..
Bir trenden elbet iner dedim,
Yada bir otobüsten..!
Her yolcuya sensin diye bakıp durdu yorgun gözlerim,
Yoktun..!
Yollara vurdum kendimi,
kimsenin uğramadığı köylere,
adı duyulmamış yerlere..
Senden bir iz aradım ufacık..!
Sen yine yoktun..!
Biliyor musun..?
Gözümden bir tek damla bile yaş akmadı, onlar sana aitti çünkü, sana kalmalıydı..
Kimselerle paylaşmadım acımı..
Anlatamadım kimseye öykümü..
Nice fırtınalar koptu yüreğimde,
sığınacak bir liman, dinlenecek bir omuz aradım ama yoktun..
Oysa ben hep vardım..!