Sen Yoktun Şiiri - Şaban Cüre

Sen yoktun, neler oldu

Geçmez denen geçti, geçilmez denen geçildi
Sen yoktun; surlar yıkıldı, kale düştü
Yandı umutlar, yandı şehir kül oldu
Birbiri ardınca düştü askerler
Toprak kan, zindan kan, vicdan kan oldu

Sen yoktun; vurgun oldu, vuruldum
Işıksız kuyuya düştüm, ışık sızmaz kuyuya
Sırtımda ki urdan kambur düştü içimde boşluğa
Kist nasır,hissizliği ile dürüldü ruhum
Ruhum çıban, ruhum ur, ruhum ruhsuz oldu

Sen yoktun, yoruldum
Soğuk karanlığın sonsuzluğuna uzandım
Vehimler sardı etrafımı kirpik altı karanlığında
Salib orman ürpertisi çökerken benliğime,
Ense kökümden soğuk har aktı yüreğime
Yüreğim nar, yüreğim kor,  yüreğim ateş oldu

Sen yoktun da yok musun
Yetmez mi bu kadar yokluk
Yokluğun hicran, yokluğun hasret dolu
Aman, ah!
Yokluğun bin yıl, yokluğun bin ömür oldu