Sen Yoktun Şiiri - Mehmet Polat

Yalnızlık ve ben
Şehri dolaştık bütün gün
Sevgili
Sen yoktun...

Konak'ta sinemaya girdik
İki bilet alıp
Yanımdaki koltukta
Sen yoktun...

Sinemadan çıkıp
İskelede aldık soluğu
Kimi yorgun
Kimi dalgın
Kimi neşeli insanlar gördük
Sen yoktun...

Vapurla Karşıyaka'ya geçtik
Denizde balıklar
Havada martılar
Gözlerde sevdalar gördük
Sen yoktun...

Vapurdan inip Çarşı'ya daldık
Kalabalığa karıştık
Sokaklarda açlığı gördük
Sahilden Bostanlı'ya yürürken
Ağaçlar gördük
Dallarına kuşlar konmuştu
Sokaklar gördük
Bomboştu
Sen yoktun...

Bostanlı'dan ver elini Göztepe'ye
Parkta gördük onları
İki kişiydiler
Yetmiş yaşlarında
Adam;
Felç, tekerlekli sandalyede
Kadın;
Arabayı itekliyor
Gözlerinde sevgiyle...
Sen yoktun

Göztepe'den Kordon'a yürüdük
Ayaklarımıza inat
Gülmeyen gözlere
Boşa geçen günlere
İnsanlığın haline inat
Ne kadar inat varsa
Hepsine inat
Yürüdük!

Ve
Kordon'da cinayeti gördük
Ay,
Güneşi vurmuş
Denize gömüyordu

Sevgili
Sen yoktun...