Sen Yoktun Şiiri - Özcan Şimşek

Sen yoktun bakışların arasında,
Yaşamayı öğrendim,
Sorulan sorulara cevap vermeyi,
Dünya, son durağında can vermeyi öğrendim.

Sen yoktun,
Gül yüzüne hasretken,
İnsanlığı öğrendim,
Bebekleri sevmeyi,
Bebekken neler hissettiğimi,
Ve nedensizce terk edişini öğrendim.

Sen yoktun,
Martılar uçuşuyordu,
Kanatları rüzgâra dayanıklı,
Gözleri açık,
Ve düşünceleri,
Ben beyaz kâğıt kadar temizdi.

Sanki ölümü düşünmüyor,
Hayata yaşamak için geliyorlardı,
Bir beklentileri bile yoktu,
Sadece iki parça simit karşısında

Kim ki açlığımı giderecek
Onun sahibi olurdum diyorlardı
Sanki gözleriyle ellerime bakıyorlardı
Ve umudunu yitirmeden sabretmeyi bilerek
Bekliyor bekliyor, ardından sonuca gidiyorlardı

Sen yoktun
Yalnızlık bunları öğretti bana
YAŞAMAYI VE KAYGISIZCA BEKLEYİŞİ
Ve bir martı kadar çaresizliliği.